Het is weer december. De wereld lijkt zich op te maken voor de “gezelligste tijd van het jaar.” Overal zie je kerstbomen, knipperende lichtjes en hoor je kerstliedjes. Supermarkten worden omgetoverd tot doolhoven vol bijzondere producten, die je nooit eerder hebt gezien. Voor veel mensen is dit dé tijd van samenzijn, tradities en gezelligheid. Voor mij? Het is eerder een tsunami van prikkels.

Lange tijd wist ik niet dat ik autisme had. Het was pas op latere leeftijd, als volwassen man, vader en echtgenoot, dat ik de diagnose kreeg. De puzzelstukjes vielen eindelijk op hun plek, maar het veranderde niets aan mijn dagelijkse ervaring van de wereld, vooral tijdens gesprekken. Praten met anderen is voor de meeste mensen vanzelfsprekend, maar voor mij voelt het vaak als een uitdaging. Hier zijn zeven dingen die altijd denk als ik met je in gesprek ben:

Een aantal jaar geleden belandde ik in een autistische burn-out, wat leidde tot een zware depressie. Het was een periode waarin ik niet meer kon functioneren. Werken werd onmogelijk, mijn gedachten dwaalden af naar onrealistische en soms beangstigende plekken en ik voelde me gevangen in een diepe put waar geen uitweg leek te zijn. Gelukkig heb ik hulp gezocht en met de juiste therapieën, medicatie en begeleiding vond ik langzaam maar zeker weer de weg naar boven. Maar wat is een autistische burn-out precies? En hoe verschilt dit van een “gewone” burn-out? In deze blog ga ik hier dieper op in, zodat zowel mensen met autisme als hun omgeving beter begrijpen wat er gebeurt tijdens zo’n burn-out.

Voor veel mensen met autisme kunnen sociale situaties uitdagend zijn. Waar spontane gesprekken voor anderen vanzelfsprekend zijn, vereisen ze voor mij zorgvuldige voorbereiding en strategie. In deze blog deel ik mijn strategieën om sociaal over te komen. Dit klinkt een beetje als faken, iets doen wat je eigenlijk niet bent. Maar dat is niet helemaal hoe ik het zie. Ik vind het namelijk best wel fijn om mensen om me heen te hebben en ik zou mezelf, ondanks mijn autisme, omschrijven als sociaal persoon. Echter door mijn autisme heb ik soms moeite met het aanvoelen van situaties en het anticiperen hierop. Om het mezelf makkelijker te maken en me wat zekerder te voelen heb ik voor mezelf een aantal strategieën ontwikkeld. 

Soms vind je inspiratie of inzichten in onverwachte hoek. Toen ik mijn diagnose kreeg, vielen er dingen op zijn plek, maar wilde ik ook graag meer inzicht krijgen in hoe ik dan eigenlijk in elkaar steek. Daarvoor was ik op zoek naar inspiratie, herkenning en rolmodellen. Nu weet ik wel dat het spectrum breed is dat geen twee mensen hetzelfde zijn, maar toch vond ik in Sam Gardner, het hoofdpersonage uit de Netflix-serie Atypical, een onverwachte bron van inspiratie. Sam’s reis door het leven, hoewel uniek, bevatte lessen die ik op mijn eigen manier kon toepassen. Hier zijn een paar van de meest ongebruikelijke inzichten die ik van Sam heb geleerd.

Als man met autisme ken ik maar al te goed het gevoel van een vol hoofd. Soms lijkt het alsof mijn brein overuren draait en de chaos van gedachten en prikkels me volledig overneemt. Dit is niet alleen frustrerend voor mij, maar kan ook impact hebben op de mensen om me heen. Wanneer mijn hoofd vol zit, voel ik me vaak overweldigd en lukt het me niet meer om helder na te denken. Het voelt letterlijk alsof ik de schakel niet kan maken, alsof er een muur staat tussen mij en wat ik moet doen.

In relaties draait het vaak om wederzijdse verwachtingen, communicatie en het nemen van initiatief. Voor veel mensen zijn deze dingen vanzelfsprekend, maar voor mij als iemand met autisme kunnen ze overweldigend en verwarrend zijn. Vandaag wil ik openhartig delen over hoe deze uitdagingen zich in mijn relatie voordoen, en hoe ik leer omgaan met de druk om te voldoen aan de verwachtingen van mijn partner. Ik hoop dat andere mensen herkenning of inspiratie vinden in mijn verhaal. 

Het gebeurt vaak en is meestal goed bedoeld: Mensen die opmerken dat ik niet autistisch overkom of zelfs mijn diagnose in twijfel trekken. Maar als iemand mij vertelt dat ze "niet eens merken dat ik autistisch ben" of in twijfel trekt of ik überhaupt autistisch ben, voelt dat allesbehalve als een compliment. Hoewel ik begrijp dat dit vaak vanuit goede bedoelingen komt, raakt het me diep, omdat het in feite ontkent wie ik werkelijk ben. Autisme is een fundamenteel onderdeel van mijn identiteit; het is geen tijdelijke fase of een label dat ik zomaar opgeplakt heb gekregen.

Als man met autisme ervaar ik het leven vaak anders dan de meeste mensen. Dagelijkse situaties die misschien vanzelfsprekend zijn, kunnen voor mij een bron van stress, irritatie en zelfs angst  zijn. Denk aan het veranderen van het interieur, spontane uitstapjes, of last-minute wijzigingen zoals mensen die onverwachts langskomen of afzeggen. Chaos en een gebrek aan structuur in de dag kunnen me compleet uit balans brengen. Toch is het belangrijk dat mijn gezinsleven niet wordt aangepast aan deze ongemakken of beperkingen. In plaats daarvan kiezen we ervoor om uitdagingen aan te gaan, zelfs wanneer dat oncomfortabel is.

Ah, vakantie. Voor velen is het de ultieme ontsnapping aan de dagelijkse sleur. Zon, zee, strand... of juist een avontuurlijke reis naar onbekende oorden. Maar wat als je autisme hebt of vader bent van een kind met autisme? Dan wordt die felbegeerde vakantie plotseling een avontuur vol hindernissen. Laat me je meenemen in mijn vakantie-ervaringen en de uitdagingen die ik tegenkom.

Als neurodiverse vader kan het opvoeden van kinderen een bijzondere reis zijn, vol unieke uitdagingen en heel veel mooie momenten. Autisme beïnvloedt hoe ik de wereld zie en ermee omga en dit heeft onvermijdelijk invloed op mijn rol als vader. Mijn kinderen zijn inmiddels geen kleine kinderen meer, dus met deze blog kijk ik terug  naar zo'n ruim 10 tot 15 jaar geleden. In deze blog deel ik mijn ervaringen en inzichten, misschien dat andere ouders zich hierin kunnen herkennen en wellicht wat steun kunnen vinden.

Als vader van vier kinderen en partner weet ik als geen ander hoe uitdagend verjaardagen en andere feesten of feestdagen kunnen zijn. Voor de meeste mensen  zijn deze momenten vooral gevuld met vreugde en gezelligheid, maar voor mij, en veel anderen met autisme, kunnen ze een bron van stress en overprikkeling zijn. Begrijp me niet verkeerd, ik hou zeker van een feestje, maar ik heb gemerkt dat het leuker is voor mezelf en mijn omgeving, wanneer ik me bewust ben van een aantal dingen. In deze blog wil ik mijn ervaringen en tips delen om deze gebeurtenissen leuker te maken voor zowel kinderen als volwassenen met autisme.