De stilte tussen ons: Hoe autisme mijn relatie beïnvloed

Verwachtingen

Eén van de grootste obstakels in mijn relatie is het begrijpen van wat mijn partner van mij verwacht. Voor mij voelt het vaak alsof ik door een dikke mist probeer te navigeren; ik weet dat er iets van me verwacht wordt, maar ik kan het niet helder zien. Dit gevoel van onzekerheid en verwarring kan verlammend werken, waardoor ik stilval.

Wanneer ik niet precies weet wat er van me verwacht wordt, raak ik al snel overweldigd door de angst om te falen. In plaats van initiatief te nemen, klap ik dicht. Het is niet dat ik geen moeite wil doen, maar de druk om het goed te doen blokkeert me. In mijn hoofd spelen zich talloze scenario's af van wat ik zou kunnen doen of zeggen, maar het lijkt nooit goed genoeg. Deze angst zorgt ervoor dat ik me terugtrek, waardoor de afstand tussen ons groeit.

Moeite met initiatief nemen

Initiatief nemen is voor mij een voortdurende strijd. Terwijl mijn partner misschien hoopt dat ik de leiding neem of verras met een spontaan gebaar, blijft mijn hoofd vaak leeg als het op zulke momenten aankomt. Het is niet dat ik haar niet wil verrassen of dat ik niet geef om haar behoeften, maar het bedenken van die initiatieven voelt als een onmogelijke opgave.

Ik kan dagenlang piekeren over wat ik zou kunnen doen, om uiteindelijk tot de conclusie te komen dat ik niets kan verzinnen wat goed genoeg is. Dit leidt tot frustratie bij ons allebei. Ik wil graag diegene zijn die het voortouw neemt, maar het lijkt alsof mijn brein me hierin tegenwerkt. Deze innerlijke worsteling maakt dat ik vaak liever afwacht, hopend dat zij het initiatief neemt, terwijl ik diep van binnen weet dat zij verlangt naar meer betrokkenheid van mijn kant.

Het gevaar van in mijn eigen hoofd zitten

Een ander probleem is dat ik vaak in mijn eigen hoofd verdwaal. Ik kan uren, soms dagenlang, in mijn gedachten ronddwalen zonder dat ik me realiseer dat ik mijn partner buiten sluit. Voor mij voelt het alsof ik voortdurend bezig ben met het verwerken van de wereld om me heen. Dit innerlijke proces is voor mij noodzakelijk om alles een plek te geven, maar het heeft als keerzijde dat ik haar niet meeneem in mijn gedachten en gevoelens.

Mijn partner wil graag weten wat er in mij omgaat, ze wil deelgenoot zijn van mijn leven. Maar voor mij is het moeilijk om mijn interne wereld naar buiten te brengen. Vaak realiseer ik me pas dat ik haar buitengesloten heb als het te laat is en ik vastloop in mijn eigen gedachten. Op zulke momenten, wanneer alles te veel wordt, zoek ik haar op met een stortvloed aan vragen en problemen die zich hebben opgebouwd. Het voelt alsof ik de last van mijn gedachten bij haar neerleg om samen een oplossing te vinden, terwijl zij liever had gewild dat ik haar eerder had betrokken.

Betrokkenheid

Mijn partner heeft meerdere keren aangegeven dat ze graag wil dat ik haar meer betrek in mijn  leven. Ze wil weten waar ik mee bezig ben, wat me bezighoudt, wat ik voel. Iets wat zij als vanzelfsprekend wel doet.  Voor haar is dat een manier om dichter bij mij te zijn, om onze band te versterken. Maar voor mij voelt dat als een enorme uitdaging. Hoe deel ik iets dat voor mij zo ingewikkeld is om te verwoorden?

Ik heb geleerd dat het oké is om kleine stappen te zetten. Misschien kan ik niet altijd precies uitleggen wat er in mijn hoofd omgaat, maar ik probeer open te zijn over het feit dat ik moeite heb met delen. Soms is het voldoende om gewoon te zeggen: "Ik zit in mijn hoofd vast, ik heb even tijd nodig om het op een rijtje te zetten." Door dit te doen, geef ik haar een inkijkje in mijn proces, hoe klein ook.

Ik werk er hard aan om haar meer te betrekken en zij werkt eraan om minder druk op mij te leggen en mij de tijd te geven die ik nodig heb. Het is een leerproces, voor ons beiden. Om dit proces meer vorm te geven, hebben we een therapeut gezocht om hier samen over te praten en aan te werken. Dit was voor ons allebei heel prettig, want wanneer communicatie lastig is, verzand je makkelijk in discussies en een eeuwige welles-nietes gesprekken. Ons doel was heel helder: Beiden volwaardig in de relatie staan, zonder in te leveren op eigen authenticiteit, maar met meer begrip voor elkaars belemmeringen. Ik heb hier geleerd dat ik niet iets 'fout' doe, maar net als ieder mens wel beperkingen heb waar ik aan kan werken. Autisme is geen excuus, geen vrijbrief, maar ook niet iets wat maakt dat ik minder ben. Deze realisatie moest vooral bij mij landen. 

Conclusie 

Relaties zijn altijd complex en autisme voegt daar nog een extra laag aan toe. Maar ondanks de uitdagingen die ik ervaar met verwachtingen, initiatief en het delen van mijn innerlijke wereld, blijven we werken aan onze relatie. Voor anderen die dezelfde uitdagingen ervaren: weet dat je niet alleen bent. Het is een reis, met vallen en opstaan, maar het is de moeite waard!

---

Door eerlijk te zijn over je ervaringen en de complexiteit van relaties met autisme, kun je een waardevolle bijdrage leveren aan het gesprek en mogelijk anderen helpen die met vergelijkbare uitdagingen worstelen.

Tips over omgaan met autisme in je omgeving lees je hier 

Korte tips over groei en balans binnen je relatie lees je hier

"Ontdek de kracht van begrip en verbinding binnen je relatie met ons gespecialiseerde coachtraject voor koppels waarbij één of beide partners autisme hebben. Dit traject helpt jullie om de communicatie te versterken, wederzijds begrip te verdiepen en strategieën te ontwikkelen om uitdagingen samen aan te pakken. Door inzicht te krijgen in elkaars unieke behoeften en perspectieven, bouw je aan een relatie die gebaseerd is op vertrouwen, respect en wederzijdse steun. Investeer in je relatie en leer hoe jullie samen kunnen groeien, ondanks de uitdagingen die autisme met zich meebrengt."